گهر محیط تقدسی مکن آبروی حیا سبک

چوحباب حیفت اگرشوی زغرور سربه هوا سبک

نسزد ز مسند سیم و زر به وقار غره نشستنت

که زمانه می کشد آخرش چو گلیمت از ته پا سبک

ز ترنم نی و ارغنون به دل گرفته مخوان فسون

که ز سنگ دامن بیستون نکندکسی به صدا سبک

همه گر به ناله علم کشی وگر اشک گردی و نم کشی

به ترازویی که ستم کشی نشود به غیر جزا سبک

به علاج ننگ فسردگی نفسی زتنگی دل برآ

که چوسنگ رنج گرانی ات نشود مگر به جلا سبک

کند احتیاجت اگر هدف مگشای لب ، مفرازکف

که وقارگوهر این صدف نکنی به دست دعا سبک

غم بی ثباتی کاروان همه کرد بر دل ما گران

به کجاست جنسی ازین دکان که شود به بانگ درا سبک

مخروش خواجه به کروفرکه ندارد اینهمه آنقدر

دوسه گام آخر ازین گذر توگران قدم زن و پا سبک

اگرت به منظر بی نشان دم همتی بکشد عنان

چوسحربه جنبش یک نفس زهزار سینه برآ سبک

زگرانی سر آرزو شده خلق غرقهٔ های و هو

تو اگر تهی کنی این کدو شود اتفاق شنا سبک

نکشید بیدل از این چمن عرق خجالت پرزدن

چوغباربی نم هرزه فن نشود چرا همه جا سبک